زندگی بدون بچه؟ میشه یا نمیشه

از دید من یکی از دلایل مهم ازدواج که ذاتی و فطری هم هست ادامه نسل و میل انسان به باقی ماندن و جاودانگیه ، در هر صورت یک سلول از پدر و مادر هیچگاه نمیمیره و تا زمانی که نسل او ادامه داره به فرزندان و فرزندان آنها منتقل میشه و زنده میمونه.

هستند زوج هایی که متاسفانه بنا به مشکلات جسمی قادر به فرزند آوری نیستند به مسائل علمی و پیشرفت های آن نیز کاری ندارم ، بحث من بر سر ادامه یا جدایی زندگی در اینگونه زوجها میباشد که در نهایت نتوانستند به نتیجه برسند و کودکی داشته باشند.

دیدم که وقتی اشکال از طرف زن بوده ، مرد ها سریعتر به جدایی  و ازدواج مجدد فکر کردند و در خانمها این قضیه کمتر بوده و علت هم شاید در تامین زندگی و مسائل مادی میباشد و تا حدودی مسائل حسی و روحی  ، چه بسا زنی که استقلال مادی خوبی داشته باشد و دید منطقی به زندگی هم مانند مردان بسرعت سراغ جدایی و ازدواج مجدد برود.

زوجی را تصور کنید که از هیچ نظری بغیر بچه با هم مشکل ندارند ، آیا میبایستی ادامه بدهند یا جدا شده و ازدواج دیگری داشته باشند؟

شاید بخش احساسی من بگه بدون بچه ادامه بدن ، یا کودکی را به فرزندی قبول کنند و یا ...، ولی بخش منطقی من میگه خیلی ها نمیتونند کس دیگه ای را جایگزین فرزند واقعی خودشون بکنند و به نظر من اگر جدا بشن و سراغ کس دیگه ای برن مناسب تر و معقول تر میباشد.

عده ای میگویند تکلیف و احساس طرفی که قادر به بچه دار شدن نیست چه میشود و او چه باید بکند؟ ماندن در زندگی که یک عمر با حسرت و غم باشد ، به اندازه کافی برای هر دو مشکل زاست و جدایی آنها حداقل میتواند یکی از آن دو را به آرامش و خواست خود برساند.