وبلاگهایی را خواندم که کاملا مشخص ، اکثر نوشته ها برای شخص و مخاطب خاصی بوده ، از دید من این کار نادیده گرفتن حق بقیه خواننده ها و یه جورایی محترمانه نیست.
اگر میخواهید پیام شما فقط به یک شخص خاص برسد ، چرا در وبلاگ که یک محیط عمومی است آن را منتشر میکنید؟ انگار به یه اداره بروید و در تابلوی اعلانات پیامهای "برگرد و چرا رفتی و مگر من چه کردم یا توهین و تهدید" یه کارمند را برای یکی دیگه ببینید!
ضمنا" به کسایی که رفته ای دارند توصیه میکنم نه پیامی بدهند نه تماسی بگیرند ، مطمئن باشید با زنگ زدنهای مداوم و ارسال پیام ، او از شما دورتر خواهد شد، اختیار اگر باشد و خواست خود آن شخص(کسی که رفته) او برخواهد گشت با گیر دادنهای مداوم سطح خود را بسیار پایین میاورید.
حقیقت اینه ک اون ادم برای خودش مینویسه ولی چون خودش هموجودی از اون عشق شده ناخوداگاه نوشته هاش مخاطب خیلی خاصی پیدا کرده
به هر روی، خوندن عشق در کل نشاط اوره. عشق چیزیه که هرچی بیشتر بیان بشه بهتره
با احترام به نظر شما ، نظر من متفاوته
ولی با آن قسمت از نظرتون که عشق میبایستی نشاط آور باشه کاملا موافقم،اصلا عشق یعنی لذت ، شادی ، حس خوب ، خنده و نشاط ، امید و روزهای خوب ، آن چیزی که همش گریه و ناله و زاری و غم فراق توش هست ، عشق نیست ، شکنجه روحی است.
قسمت های زیادی از حرف هایتان درست است ولی به نظرم این چیزی که گفتید تمام انگیزه های ایجاد این وبلاگ ها نیست.مثلا میتونه در حالی که نویسنده افشا نشه یک طور درد دل عمومی باشه