داستان کوتاه : نامه

پستچی پیر ، دوچرخه قدیمیشو به دیوار آجری - گلی خونه تکیه داد ، دستش کلون بزرگه (مردونه) در رو گرفت و دو بار کوبید ، صدای تیلیک تیلیک دمپایی پلاستیکی که داشت دوان دوان میومد شنیده میشد ، لای در باز شد ، مهناز چادرشو گرفت لای دندونش و دستشو سمت پستچی دراز کرد ، مشتلق ( هدیه کوچکی که قدیما برای خبر خوب میدادند) چی شد؟ دل تو سینه مهناز لرزید ، پس دستخطش اومده ، چشاش یکم تر شد ف لباش کمی لرزید و گفت چشم عباس اقا حالا اول کاغذشو بده ، دست چروک خورده عباس آقا که معلوم نیست تا حالا چند تا عاشقانه رو رسونده ، یه نامه را از لای در گذاشت تو دستای لرزون مهناز ، مهناز در و بست و دوید به سمت زیر زمین ، رو صندوقچه قدیمیشون نشست ، عباس اقا هم آهی کشید و گفت بازم مشتلق ما یادش رفت و سوار دوچرخه شد و با صدای آهسته میخوند و میرفت ، نامه رسان ، نامه من دیر شد ...

با احتیاط گوشه نامه را پاره کرد ، کاغذ رو که درآورد ، اول بو کرد ، آره بوی ژان پائول (ادکلن  دهه 50 میلادی) میداد، آب دهنش رو قورت داد و شروع به خواندن کرد :

سلام قوربانت بگردم ، عروس گل من ، سلام به روی ماهت مهناز عزیز تر از جانم، اگر جویای احوالات ما باشی ، ملالی نیست جز دلتنگی و دوری از شما و چشمای نازتان ، امروز لابراتوار شناسایی خون داشتیم ، اینبار که آمدم برایت میگویم که خون من چه ها که ندارد و زیر میکروسکوپ پر است از سلولهای ریز و درشت ، اما چه میدانی که حاضرم قطره قطره آن را فدای شما بکنم و به پایتان بریزم.طهران خیلی بزرگه از شهرمون  خیلی بزرگتر ، با چند تا دیگر از دانش آموزان دکترا رفتیم کمی گشتیم ، جای شما خالی بود ، بستنی هم سر پل تجریش خوردیم ، اونجایی که دفعه قبل نوشتم آمدیم و کباب خوردیم ، درسها تا عید نوروز ادامه داره و بعدش تعطیل میشیم و چند روزی به ولایت برمیگردیم ، گاهی که کتابهای اینگلیش را میخوانم سخت است اما استاد هندی انگلیش ما را کمک میکند ، بهادر خان مرد خوبی است و فارسی را خنده دار حرف میزند ، سلام ، حال شما هست چطور ! به یاری خدا چند سال دیگه دکتر میشم و میام تو شهرمون یه حکیمخانه میسازم و خودتم باید بیایی و برای مردم نمره بدی و نوبت نگه داری ، اینجا دکترها سکرتر دارند و کارهایشان را انجام میدهد.محبوب عزیز تر از جانم ، میدانم دل شما هم تنگ شده ، بزودی دیدارمان تازه میشه و دلتنگی ها میره ، به آقا جان و شهربانو سلام برسان و دستشان را از طرف من ببوس  ، جویای احوالشان هستم ، درست است طبابت میخوانم ولی همیشه طبیب دل من شما هستی و بس ، روی ماهت را میبوسم ، زیاده عرضی نیست  ، فقط فراق یار ، فدایی شما- کمال

مهناز قطره اشکی که کمی غم و کمی شادی داخلش بود را با پشت دستش پاک کرد ، به حیاط دوید و دور خود چرخید ، شهربانو که داشت پرده های مهمانخانه را برای عید در میاورد که بشورد ،از پشت پنجره های رنگی ،  نگاهی به مهناز کرد و لبخندی زد و گفت ، پس کاغذش اومد ، دخترکم چقدر منتظر بود !