هر وقت این حس سراغت آمد که "بی تو" نمیتونم زندگی کنم و تنها ریسمان اتصالت به زندگی او شد ، همیشه این ترس همراهته که ، اگر او آن سر ریسمان را رها کنه ، قراره چه به روزت بیاد ؟
توصیه میکنم در اوج احساس و علاقه هم ، بخودتون یادآوری کنید ، بی تو هم میشه زندگی کرد ، "با تو" شاید بهتر !
تا حالا هیچ آدمی (بدون او ) نمرده
میشه زندگی کرد ولی سخت ...
سخت بودنش هم برای اوایلش هست، انسان فراموشکاره.
منو یاد این نوشته انداختید از دکونینک:
آری دوستت دارم
چنان با احتیاط مثل "شاید"
چنان باور نکردنی
مثل "آری"
و چنان طولانی
مثل "تا چه پیش آید"...
دقیقا ، میتونید احساس خوبی داشته باشد ولی منطق را فرآموش نکنید،هر کسی که میاید، لزوما نمیماند!
به نظرم زندگی را زندگی کنید
بی تو ... یا با تو
تا هست از لحظه ها و بودنش لذت ببرید
این کنار هم بودنها را قدر بدونید و سعی کنید به بی تو فکر نکنید
موافقم ،پذیرفتن این قضیه که اگر هم بی تو شد ، آسمون به زمین نمیاد،باعث میشه آسونتر زندگی کنیم.