وقتی براش کم میذاری...بله...خیانت هم میکنه...بی توجه هم میشه...مهم هم نیستی براش...به فکرت هم نیست...بود و نبودت هم براش اهمیتی نداره ...تعیین کننده اینکه کم میذاری یا نه هم خودت نیستی...نظر و گلایه های طرفِ دیگه هم هست که حتی سعی نکردی بشنوی و بهشون فکر کنی ، همون حرفایی که بارها بهت گفته و اسمِ بهانه روش گذاشتی...همه حرفا که بهانه نیست...پس چجوری دردشو بهت بگه؟! (بدون نگاه جنسیتی)