یادم تو را فرآموش

بعضی ها را دیدید که عینک تو چشمشونه و دنبالش میگردن؟ شاید برای شما هم پیش آمده باشه که یه چیزی کاملا جلوی چشمتون باشه و نبینیدش.

میدونین چرا ؟ چون انسان هم باید روحش ببینه هم جسمش ، اگر اینها با هم کار نکنند آدم نمیتونه ببینه و درک درستی از واقعیت های اطرافش نداره.

توی زندگی هم همینه ، از هم انتظار محبت و عشق داریم ، جلومونه و لبریزیم و نمیبینیم ،  مثل یه ماهی که بدنبال دیدن آب باشه !

شاید اشکال اینجاست که وقتی نداشته باشیمشون میتونم داشتنشونو حس کنیم و اونا رو ببینیم و اون موقع میتونه دیگه خیلی دیر باشه.

سعی کنید به دور و ورتون به آدمهایی که نزدیکتون هستن و به داشته هاتون دقیق تر نگاه کنید و انقدر گله نکید ، شاید همین الان هم همون چیزایی که آرزوشو دارین ، داشته باشین و نمیبیندشون .

این موضوع به اینکه سعی کنید زندگی بهتری برای خودتون درست کنید ربطی نداره ، تلاشتون را مضاعف کنید و سراغ آرزوهایی که دارین برین ولی این باعث نشه خوشبختی های خودتون را فرآموش کنید و یا اونا رو با چیزهایی که ظاهرا" خوشبختی هستن عوض کنید و به آرزوهایی که بهشون رسیدن بی توجه باشین، نشه که شرایط زندگیتون که عوض شد و مثلا وضع مادی خوب شد ، نبینید اونایی که همراهتون بودن و یه زمان براتون آرزو بودن و توهم اینو داشته باشین که خودتون بودید که همه این کارا رو کردید.

نشه که آدمهایی را که تو مسیر زندگی همراهتون بودن و در کنارتون را شاید آنقدر زیاد میبینید که براتون عادی بشن ، آنقدر بی توقع و با گذشت بودن که گاهی دیگه دیده نمیشن و فکر میکنید از اول هم نبودن ، اگر محبتی هم کردن وظیفه بوده  یا بودن و نبودنشون نقشی در موفقیت شما نداشته.