تمرین زندگی !

حتما تا حالا پیش آمده که بخوای تنها باشی ، با خودت خلوت کنی و حال و حوصله هیچکسو حتی دوست صمیمیت را هم که باهاش بهت خوش میگذره را هم نداشته باشی.

تو یکی از این روزا که این حالت را داری ، همون دوست صمیمی یا یه فامیل و آشنا که دوست نداری ناراحتش کنی و باهاش رودرواسی داری  و اونم همیشه خیلی راحت میومده پیشت و شما میرفتی پیشش ، بهت زنگ میزنه ، میگه میخوام بیام پیشت ، بهش چی میگی؟

1- بزور لبخند میزنی و تعارف میکنی و میگی که بیاد؟

2- یا بهش میگی امشب میخوام تنها باشم ،و باشه برای یه موقع دیگه؟

من 2 را میگم ، بدون ناراحتی و عذاب وجدان ، چون برای این موقعیتها در زندگی تمرین کردم و آمادگیشو دارم. چیزی برای من بالاتر از آسایش و آرامش خودم نیست ، اصولا اگه من آروم نباشم و از مصاحبت کسی لذت نبرم ، نمیتونم به او هم لذت بدم و مطمئنم او هم از آمدنش پشیمان خواهد شد ، برمیگردیم باز به آنجایی که آیا من خودمو بیشتر از بقیه دوست دارم یا نه؟ اگر او بیاد ، خلوت منو بهم زده ، آشفته تر میشم ، اصلا حوصله پذیرایی را ندارم ، بگذریم از اینکه اگر کسی بیاد پیش من ، حالا میخواد هر کی باشه ، حتی کسی که بار اولشه که میبینمش ، حتما باید یه مقدار از کارها را انجام بده (ظرف شستن ، غذا درست کردن یا آوردن ، تمیز کردن  و ...) !

با خودتون برای موقعیت های مختلف زندگی تمرین کنید و آمادگی داشته باشین برای هر کنشی ، واکنش مناسب نشون بدید ، همه چیز را نذارید برای دقیقه 90 ، از قبل بدونید که فرضا" اگر اینجور یا اونجور شد ، عکس العمل من چه خواهد بود .