همدردی بی جهت!

دیدید وقتی توی خیابون یه تصادف میشه ، همه میشن کارشناس راهنمایی و رانندگی و نظر میدن و مقصر معرفی میکنند و در ضمن می ایستند و صحنه تصادف را نگاه میکنند؟ خودشون هم عامل ترافیک میشن و شاید باعث تصادف های بیشتر !

وقتی یه تصادف عاطفی یا مشکل روحی هم داریم همه میشن کارشناس برجسته و مشاور درجه یک روانشناس و درمانگر روح !  بدون علم و اطلاع کامل از اتفاقی که افتاده و صرفا با صحبت های یکطرفه یکی از طرفین ماجرا ، شروع به نظر دادن میکنند ، از دیدِ من اینکه  با دوستتون  یا یکی از نزدیکان بشینی از مشکلت حرف بزنی چیزِ بدی نیست ولی  احتیاط کنید که هر راهکاری که داره بهتون میده بر مبنای اطلاعات شماست و شما هم از اشتباه و تقصیر خودتون چیزی بهش نگفتید و قسمتهایی از داستان را که شما مقصر بودید را پنهان کردید !

چند وقت پیش یکی از نزدیکان به من گفت نکته منفی شوهر من اینه که زود عصبانی میشه ، و منتظر بود من بگم چه بد یا کار بدی میکنه یا مقصره ، بهش گفتم همینجوری که کسی عصبانی نمیشه ، یه عاملی تحریکش میکنه ، شما کاری نکردی؟ و بعد متوجه شدم مثلا یکی از موارد عصبانیت همسرشون این بوده که  این خانم  توقع داشتن خانه ای که دارند بفروشند و بروند در محله ای نزدیک خانه مادر همسر یه خانه بخرند و شاید توان مالی و مشکلاتِ دیگه این اجازه را به همسرشان نمیداد و این خانم مدام و مکرر به انحا مختلف این درخواست را تکرار میکردند و باعث عصبانیت او میشد!

وقتی کسی از نزدیکان یا دوستان پیشتان آمد و مشکلی را گفت یا بگید که شما مشاور نیستید یا حداقل قبل از هر گونه قضاوت و اظهار نظری ، حقیقت ماجرا را از زبان هر دو طرف بشنوید، از نظرِ من تاییدِحرفهای کسی که پیشتان آمده و همدردی بی جهت از روی دلسوزی ،  فقط او را بیشتر به سمت اشتباه احتمالیش و اختلاف بیشتر هل خواهد داد !