قفسی به نام بدبینی !

از نظرِ من قفسی که درش باز باشه و نگهبان نداشته باشه ، دیگه قفس نیست  و حس اسارت نمیده ، انگار یه خونۀ معمولیه یه مکان برای زندگی و آرامش !

گاهی فیزیکی نه ولی از نظرِ روحی کسی را توی قفس میندازیم و درشم قفل میکنیم ، اسم این قفس بدبینیِ ، ضمنا این فقط طرفِ دیگه نیست که سختی میکشه و اسیرِ اون قفسه ، از دیدِ من بیشتر از اون به خودمون آسیب میزنه و زجرمون میده ، بهترین راهِ برطرف کردنشم ، حرف زدنه ، قطعا چیزی تو دلتون هست که مایه این بدبینی شده ، بگیدش ، بریزید بیرون، خودتون را خلاص کنید ، از این نترسید که ممکنه حقیقت داشته باشه ، یا تصورِ شما اشتباه بوده و یا نه ، حتی اگر بدبینیِ شما بجا بوده باشه یکبار رنجشو تحمل میکنید و تموم میشه ، نذارید به یه شکنجه دائمی تبدیل بشه ، نذارید ذره ذره آبتون کنه !