طنزکوتاه : اودافظ آرامش !

ساعت حدودای 10 شب بود ، پاهام رو روی میز جلوی کاناپه دراز کرده بودم و لیوان قهوه را بهم میزدم و تلویزیون نگاه میکردم ، همه چیز خوب بود ، زندگی داشت با آرامش میگذشت ، حس میکردم مشکلی نیست ، نمیدونم چرا هر وقت پیشِ خودم میگم مشکلی نیست ، زندگی با یه لبخند شیطانی میگه الان درستش میکنم !

صدای زنگ در آمد ، پیشِ خودم گفتم این موقع کیه؟ حتما اشتباه در زدند ،  به سختی از جای نرم و گرمم بلند شدم تا زنگ دوم را نزدند بگم که اشتباه زنگ زدید ، از توی دوربین نگاه کردم ، اخوی گرامی سرشو به دوربین نزدیک کرده بود و داشت میخندید ، توصیه میکنم وقتی پای دوربین های منازل هستید زیاد بهش نزدیک نشید ، تصویرتون بسیار وحشتناک میشه ! (یه چیزی شبیه عکس شناسنامه یا کارت ملیتون ) ، بدتر از اون سیل جمعیت را هم پشتش دیدم ، از خواهر و مادر گرفته تا خاله جان و آق دایی  و فرزندانِ قد و نیمقدشون ! از توی دوربین قابل شمارش نبودند ، همشیره گرامی هم فرزند 6 ماهشو به سمت دوربین میگرفت و میخواست با دایی محترم بای بای کنه ! اونم به بجای بای بای به سمت دوربین چنگ میزد!  با تصور هجوم این همه آدم و بهم زدنِ آرامشم  عرق کردم  ، اگر درو باز میکردم زندگی را در کارِ شیطانیش موفق کرده بودم ، در را هم باز نمیکردم اینا زنگ همسایه ها را میزدند ، دیگه آدم کس و کار خودش را میشناسه ! اینا آمده بودند که شبیخون بزنند ، یعنی چنگیز خان پیششون یه پیشی ملوس بود ! (لبخند)

خلاصه در کسری از ثانیه اون فکرِ طلایی سراغم آمد ، گوشی را برداشتم و با صدای گرفته و چند تا سرفه گفتم ، وای چه خوب کردید آمدید (باز هم یه سرفه و یه عطسه) ، گفتم الان اینا میگن من کرونا دارم و از همون دم در فرار میکنن ، ولی متاسفانه آق دایی زرنگتر از این حرفا بود و نقشه منو نقش برآب کرد ،  کارت تزریق واکسنش را با افتخار جلو دوربین گرفت ، دقت کردم هر دو دوز را هم زده بود ! بعد گفت همه واکسن زدیم، خیالت راحت ،  اگر کرونا هم داشته باشی نمیتونی فرار کنی ،اتفاقا اگه ازت بگیریم انگار دوز سوم را هم زدیم و هر هر خندید ،  دیدم نه ، مثل اینکه چاره ای نیست ، بالاخره در را باز کردم ، صدای آسانسور که داشت میرفت پایین را شنیدم ، چند لحظه به شمع هایی که برا خودم روشن کرده بودم نگاه کردم و اشک تو چشام جمع شد، اودافظ آرامش ، اودافظ لحظات خوش ...